Afgelopen seizoen was het derde seizoen dat ik volleybal. Halverwege dit derde seizoen heb ik (na twee kampioenschappen) de overstap gemaakt van de recreanten HR2 naar competitieteam H3. Tijdens het trainingskamp met HR2 en HR4 dat ik in januari organiseerde, kreeg ik deze afscheidsspeech van mijn voormalige teamgenoten.
Moment van rouw
Na 2,5 seizoenen afscheid van de recreanten. Sportieve uitdaging begon te lonken. In de eerste wedstrijden was al duidelijk, zo’n jong talent houden we niet lang. Afgelopen zomer op het zand van Voorwaarts werd duidelijk dat je in team VDR niet onder hoefde te doen voor spelers van Heren 1. Het Voorster Nieuws vermelde zelfs een overwinning. Tijdens het King en Queen met goede vriendin Floor deed je alleen onder voor Wilco (ex-divisie) en Liset (Dames 1). Volgens mij is in de weken erna toen de zaal weer begon, de knak gekomen. Meespelen met Heren 3 deed je haast meer dan sets bij Heren Recreanten 2. Het wachten op de transfer die onvermijdelijk was.
Memorabel waren je vinnige gedichten tijdens de seizoensafsluitingen. Onverwacht en toch zeer scherp. Voor jou ook een paar.
Paul, ook al sla je de ballen regelmatig in alle hoeken.
Je gevoel voor timing is soms ver te zoeken.
Je wedstrijdverslagen waren altijd snel gemaakt.
Dat Achmea dat tijdens werktijd toestaat.
Dat je supporter bent van die club uit Arnhem.
Vertel je op social media zeer ad-rem.
Behalve als ze verliezen.
Dan zit je vooral te kniezen.
We gaan je missen in onze teams als sfeermaker nummer één.
Bedankt, wij zitten de rest van het seizoen met een trainer als een blok aan ons been.
166 
51 
238 
395 
335 berichten